නුඹ සිටිය නම් කොතෙක් රිදුණත්
කඳුළු නොහලා ඉන්න තිබුණා
යනෙන මඟතොට හැපී වැටුණත්
යළි යළිත් නැගිටින්න තිබුණා
ලොවම යදමින් බැඳ පෙළූවත්
නුඹ නිසා හිනැහෙන්න තිබුණා
සැමට රහසින් දුක් සැදෑවක
නුඹේ නෙත් සිපගන්න තිබුණා
අහසෙ තරු කැට දිලෙන තරමට
ආදරේ පවසන්න තිබුණා
සයුරු තෙර රළ නැගෙන ගණනට
හාදු සුළඟේ එවනු තිබුණා
නික්ම යන්නට හිතෙන හැමවර
නුඹ සොයා යළි එන්න තිබුණා
නුඹ නැතිව දැන් හිඳිනු කුමකට
හෙමි හෙමින් මියැදෙන්න හිතුණා...